Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στο όνειρο φτερά, ας σταθούμε δίπλα στους μαθητές μας, ας τους πάρουμε απ’ το χέρι να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής τους…
Ανάμεσα στα καμένα σχολεία στον Έβρο ή τη Ρόδο, μπροστά στα πλημμυρισμένα της Θεσσαλίας, στα απομακρυσμένα (και όχι μόνο) που δεν έχουν ούτε έναν μόνιμο εκπαιδευτικό, σε όλα αυτά τα κτήρια που δεν μας χωράνε, κάτω από τα ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια μας, στο πιο μικρό χωριό και στην πιο μεγάλη πόλη, παντού, είναι και ένας/μια από εμάς.
Να είσαι εκεί, να θυμίζεις σε όλους πως για άλλη μια φορά μπορεί το σχολείο μας να το εγκατέλειψαν πολλοί, το κράτος, οι δήμοι, οι φορείς, έχει όμως δάσκαλο/α εσένα που δεν το εγκατέλειψες ποτέ.
Φέτος, το υπουργείο παραδίδει στην κοινωνία ένα σχολείο μικρότερο, υποστελεχωμένο και μια ειδική αγωγή με ελλείψεις στο 60%. Ας μην το αποδεχθούμε ποτέ. Ας μη συνηθίσουμε ποτέ τη διάλυση του θεσμού της παράλληλης που επιχειρείται, ας μην αποδεχθούμε τα κλειστά ολοήμερα, τις ελλείψεις σχεδόν σε όλες τις ειδικότητες, τις χιλιάδες λιγότερες προσλήψεις Α΄ φάσης.
Σε όλους τους επιμορφωτές που δεν έχουν μπει σε τάξη, στους λάτρεις της γραφειοκρατίας που τη διογκώνουν κάθε χρόνο, στους σφουγγοκωλάριους της αριστείας που νομίζουν ότι η εκπαίδευση βελτιώνεται με φόρμες αξιολόγησης και με την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών, στεκόμαστε απέναντι, παραμένουμε με τους δασκάλους της τάξης και της πράξης…
Παραμένουμε με το μυαλό και το βλέμμα στους αναπληρωτές, που ταξιδεύουν αυτές τις μέρες, που αποχαιρετούν τα παιδιά τους στα ΚΤΕΛ, που δεν έχουν να πληρώσουν το airbnb μέχρι να βρουν σπίτι, που ξέρουν ότι σε 9 μήνες θα απολυθούν ξανά…
Σε όλους αυτούς λοιπόν που αποτελούν τη ζωντανή εκπαίδευση και στο πραγματικό σχολείο απευθύνουμε αυτές τις γραμμές.
Άνθρωπος στη θάλασσα
«Κάποτε ἡ κραυγή «ἄνθρωπος στή θάλασσα!» ὑποχρέωνε τήν κοινότητα ἐνός καραβιοῦ νά ἐπιστρατεύσει ὅλες τίς ὑλικές καί ἠθικές δυνάμεις της γιά νά σώσει αὐτόν πού βρισκόταν σέ κίνδυνο. Ἡ ἐπιστράτευση τῆς κοινότητας ἦταν ὁλοκληρωτική, ἐσωτερική, ἐνστικτώδης, δηλαδή ἀνάλογη σέ δύναμη καί ὁμόλογη σέ ποιότητα πρός τά φυσικά στοιχεῖα πού ἀπειλοῦσαν τό κινδυνεῦον μέλος της. Γιατί ἀλίμονο στό σκάφος ἐκεῖνο πού θά μποροῦσε νά ἀδιαφορήσει σέ μιά τέτοια κραυγή. Θά ἦταν ἕνα σκάφος καταδικασμένο καί τό ἴδιο σέ χαμό, ἕνα σκάφος καταραμένο, ἄρρωστο, ταμένο τοῦ Διαόλου. Τί συμβαίνει, λοιπόν, στό δικό μας σαστισμένο ταξίδι; Ὁλόφωτο πλέει τό καράβι μας στά κύματα τῶν πνιγμένων πού κανείς δέν τούς ἄκουσε ποτέ. Μά ἄν δέν ξυπνήσουμε στήν ὥρα μας, θά ξυπνήσουμε αὔριο πεθαμένοι – σπασμωδικά, δουλευτάδικα φαντάσματα πάνω σέ τοῦτο τό ἄσκοπο πλεούμενο. Μέ ὅλους τούς νόμους καί τούς προφῆτες νά σαπίζουνε στό ἀμπάρι. Μέ τήν παντιέρα κουρέλι καί τή χολέρα νά κόβει βόλτες ἐκεῖ πού ἠχοῦσαν κάποτε τραγούδια. Γιατί παρατήσαμε τό τιμόνι στήν Ἀδιαφορία. Γιατί σαϊτέψαμε ἀπό ἀνία τό ἐρημικό πουλί πού κάθησε κάποτε στήν πρύμη μας».
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
Τη Θεσσαλία καλύπτουν τα νερά, τα νερά τα καλύπτει η επικοινωνία… την επικοινωνία σκιάζει η γελοιότητα!
Σήμερα, το επιτελικό κράτος δείχνει καθαρά τα δυο του πρόσωπα, σαν «σκάφος καταραμένο, άρρωστο, ταμένο του Διαόλου». Ανύπαρκτο όταν καίγονται, πνίγονται και δολοφονούνται άνθρωποι, με ακαριαία αντανακλαστικά όταν οι ίδιοι άνθρωποι που πνίγονται, αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν. Άφησαν τον κάμπο να πλημμυρίσει, τη μισή χώρα να καεί, απουσίασαν εγκληματικά κι αν δεν υπήρχε η αξιοθαύμαστη αυτοοργάνωση του απλού κόσμου και των συλλογικοτήτων θα θρηνούσαμε πολλαπλάσια θύματα. Έπνιξαν στα δακρυγόνα την συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Λάρισα, για να μην ενοχληθεί η Αυτού Μεγαλειότης ο Πρωθυπουργός. Συνέχισαν κανονικότατα τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ακόμα και τις ημέρες της πλημμύρας, σε σημείο, να φτάσουν οι Σύλλογοι Συμβολαιογράφων να ζητούν την προσωρινή αναστολή τους!
Τα πρώτα μέτρα που εξήγγειλε ο Μητσοτάκης για τους πλημμυροπαθείς, που έχουν χάσει όλο το βιός τους, κυμαίνονται από επιδοτήσεις 4 έως 10 χιλιάδων ευρώ το πολύ. Πρόκειται για απόλυτη κοροϊδία από ένα κράτος που τόσα χρόνια τώρα δεν έκανε απολύτως τίποτα, παρά τις μελέτες και τις προειδοποιήσεις του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη και μας αφορά όλους. Τα ανθρώπινα θύματα, τα ζώα, οι καλλιέργειες, τα σπίτια. O κάμπος που έθρεφε τη μισή Ελλάδα θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια για να ξαναγίνει καλλιεργήσιμος.
Για τον Υπουργό Παιδείας, αν πούμε ότι παίζει με τα νεύρα μας θα είμαστε ευγενικοί. Το κολοσσιαίο σχέδιο που εξήγγειλε: να γίνει καταγραφή και αντικατάσταση των βιβλίων που καταστράφηκαν, να σταλούν ψυχολόγοι (οι οποίοι είναι έτσι κι αλλιώς απαραίτητοι σε όλα τα σχολεία), να εξοπλιστούν οι μαθητές που έχουν πληγεί με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και …να γίνει τηλεκπαίδευση (δια πάσαν νόσον) όπου είναι δυνατόν!
Διδάγματα από την επιδημία, τις πλημμύρες, πυρκαγιές, χιονοπτώσεις, την κλιματική κρίση, τα τρένα και τις συγκοινωνιακές μεταφορές
Να μην έχεις τσίπα σημαίνει να ξεκινάει αντιπυρική περίοδος με 4.000 κενά πυροσβεστών, αλλά εσύ να προσλαμβάνεις… αστυφύλακες για τα Πανεπιστήμια.
Να μην έχεις τσίπα σημαίνει να φταίνε τα πάντα, από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τον μεγάλο όγκο βροχής και τον μεγάλο όγκο καύσιμης ύλης, από την βλάστηση που ευνοεί την ταχύτητα εξάπλωσης της φωτιάς και τον «στρατηγό άνεμο» μέχρι την κλιματική αλλαγή και την τρύπα του όζοντος, αλλά ποτέ εσύ.
Να μην έχεις τσίπα σημαίνει να εκδίδουν οι επιστήμονες στοιχεία για τις καμένες εκτάσεις κι εσύ να τα βάζεις με τους… επιστήμονες, να φωνάζουν οι δασονόμοι και οι πυροσβέστες δεκαετίες κι εσύ να τους αγνοείς, να σε προειδοποιούν μέρες πριν οι μετεωρολόγοι για τα επερχόμενα καιρικά φαινόμενα κι εσύ να εμφανίζεσαι μετά το κακό για να παραστήσεις τον… διασώστη βατραχάνθρωπο.
Να μην έχεις τσίπα σημαίνει να βγαίνεις ως πρωθυπουργός και να δηλώνεις «Όλοι μαζί θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε κι αυτή την πολύ μεγάλη αναποδιά», να είσαι υπουργός Οικονομίας και να δηλώνεις «Σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την πατρίδα μας, σε μια στιγμή που η σκέψη όλων μας είναι στα θύματα των άνευ προηγουμένου φυσικών καταστροφών και τις οικογένειές τους, η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας για την Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια, είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη για τη χώρα μας». Γιατί σε αυτό το κοινωνικό σύστημα οι ζωές μας δεν αξίζουν ούτε μια δεκάρα.
Εάν επιτελικό κράτος σημαίνει μικρότερο κράτος: λιγότεροι πυροσβέστες, λιγότεροι γιατροί και νοσηλευτές, λιγότεροι εκπαιδευτικοί, καθόλου δασοπυροσβέστες, κανένα αντιπλημμυρικό έργο, καμιά προστασία απέναντι στην κλιματική αλλαγή, μικρότερο και ασθενέστερο ΕΣΥ, κανένα ψηφιακό σύστημα ασφάλειας στα τρένα κ.ά., τότε όσοι ζουν εντός της επικράτειάς του (πολίτες, πρόσφυγες, μετανάστες, τουρίστες) παίζουν τη ζωή τους στα ζάρια.
ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟ ΟΧΥΡΟ ΜΑΣ! ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ!
Ελπίδα είναι ο παππούς με τη βάρκα στον Παλαμά που απεγκλώβιζε μόνος του κόσμο στα πλημμυρισμένα, ο άλλος παππούς στην Μυτιλήνη που είχε πέσει στην φουρτουνιασμένη θάλασσα και φώναζε “να σώσουμε τα μωρέλια μωρέ!”, ο νεαρός με το κίτρινο μπουφάν στο διαλυμένο βαγόνι στα Τέμπη που είπε σε μια τραυματισμένη κοπέλα “πάτα επάνω μου να βγεις έξω” και σώθηκε, εκείνος ο άγνωστος που πήρε σβάρνα τα μαγαζιά στα γύρω χωριά και πλήρωσε με δικά του λεφτά να αγοράσει μπουκάλια νερό να μοιράσει στους εγκλωβισμένους στο χωριό μας, οι τουρίστες στο Πήλιο που έπεσαν με τα μούτρα μαζί με τους ντόπιους να βοηθήσουν να καθαριστούν τα πλημμυρισμένα. Οι συλλογικότητες που έβαλαν μπρος να μαγειρέψουν και να ταΐσουν τη Λάρισα, που συγκεντρώνουν τρόφιμα και νερά.
Η δική μας πατρίδα είναι η αλληλεγγύη κι αυτά τα χέρια που προσφέρουν, τα χέρια πάνω απ’ τα τσουκάλια. Κι όχι τα χέρια που χτυπάνε, που σπρώχνουν έξω από τον πλοίο τον επιβάτη για να τον πνίξουν, που πουλούν το νερό 5 ευρώ!
Λοιπόν, άνοιξαν τα σχολεία και μας λένε πάλι για “αξιολογήσεις”, “αποτιμήσεις” και “δείκτες βελτίωσης” του σχολικού έργου και πως όποιος τα αρνείται αυτά είναι τεμπέλης, αρτηριοσκληρωτικός και φωτοσβέστης και μας τα λένε αυτοί που δεν έπραξαν τα στοιχειώδη για να μην χαθούν ζωές ανθρώπινες, ζώα και βλάστηση. Που ανυπομονούν να αξιολογήσουν για να αποδείξει το κράτος πόσο δουλεύει.
Καλή σχολική χρονιά συναδέλφισσες και συνάδελφοι! Με δύναμη και κουράγιο. Ξέρουμε ότι θα είναι δύσκολη αυτή η χρονιά. Μπορεί να μην είναι το σχολείο που ονειρευτήκαμε, ούτε η παιδεία για την οποία αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε… Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στο όνειρο φτερά, ας σταθούμε δίπλα στους μαθητές μας, ας τους πάρουμε απ’ το χέρι να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής τους…
