Τα παρακάτω συμβαίνουν εν μέσω πανδημίας, κι ενώ όλοι αναγνωρίζουν ότι η αραίωση των μαθητών θα ήταν ένα σημαντικό όπλο στη μάχη για ζωή, ενάντια στην εξάπλωση του κορονοϊού.
Στο 46ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά, επιπλέον αίθουσα υπάρχει. Επιπλέον δασκάλα υπάρχει. Τα πρωτάκια είναι 24. Ένα από αυτά αντιμετωπίζει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Ένα ακόμα περιμένει την εξέτασή του από τις σχετικές υπηρεσίες που στελεχώθηκαν αργοπορημένα. Δύο μικρά προσφυγόπουλα, μόλις εγκαταστάθηκαν στη γειτονιά και περιμένουν να ενταχθούν στην ίδια πρώτη τάξη. Η διευθύντρια, ο σύλλογος διδασκόντων και ο σύλλογος γονέων από το καλοκαίρι έχουν εντοπίσει το πρόβλημα και ζητάνε από τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης Πειραιά να ιδρύσει και δεύτερο τμήμα πρώτης τάξης στο σχολείο. Τέλος, ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά εισηγείται θετικά στον αρμόδιο Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Αττικής.
Ποια απάντηση πήραν όλοι οι ενδιαφερόμενοι; μια απλή παραπομπή στον πρόσφατο νόμο που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία. Σύμφωνα με αυτόν, δύο τμήματα προκύπτουν όταν το σύνολο των νέων μαθητών ξεπερνά τους 25 και όχι τους 22, όπως προέβλεπε ο προηγούμενος νόμος. Και για να μην ξεπεράσουν τους 25 οι μαθητές, επιβάλλεται η εγγραφή των προσφυγόπουλων σε κάποιο κοντινό σχολείο και όχι στο σχολείο της γειτονιάς τους αν και φοιτά σ’ αυτό, εγγεγραμμένο ήδη από τον Μάιο, το αδελφάκι τους. Πράγμα που σημαίνει ότι το τμήμα λειτουργεί με 24 παιδιά, η επιπλέον αίθουσα παραμένει άδεια και η δασκάλα μετακινείται ως υπεράριθμη.
Παρόμοια άλλωστε είναι η απάντηση που έλαβε ο σύλλογος μας σε 10 παρόμοιες περιπτώσεις δημοτικών σχολείων της περιοχής μας. Στα σχολεία αυτά και αίθουσα ελεύθερη υπάρχει και τάξεις που χρειάζονται αραίωση λειτουργούν. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η αδιαφορία του υπουργείου για την πρότασή μας να αξιοποιηθούν τρία διδακτήρια που μέχρι πρόσφατα φιλοξενούσαν ένα δημόσιο και δύο ιδιωτικά δημοτικά σχολεία.
Η άρνηση της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στα αιτήματα αραίωσης των τμημάτων από τη μία υποβαθμίζει το δημόσιο σχολείο εμποδίζοντας το μορφωτικό του έργο και από την άλλη θέτει σε κίνδυνο την υγεία όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας: μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών. Δεν είναι μονάχα μια διαφορά προσέγγισης στην εκπαιδευτική πολιτική. Είναι αδιαφορία για την υγεία και τη ζωή μας. Η κυβέρνηση το καλοκαίρι πανηγύρισε για τα ευρωπαϊκά κονδύλια που εξασφάλισε για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τώρα αρνείται τα στοιχειώδη στα σχολεία.
Απαιτούμε:
- Την άμεση κατάτμηση του τμήματος
- Να μην υπάρξουν υποχρεωτικές μετακινήσεις μαθητών σε όμορα σχολεία
